Ostatnie dni kalendarzowego lata to dobra okazja do podsumowania bardzo napiętego sezonu. Od ponad trzech miesięcy ratownicy przemyskiej Grupy Ratownictwa PCK niemal każdy weekend spędzali na zabezpieczaniu różnych imprez masowych. Sposobnością do podziękowania ratownikom za ich ciężką pracę był wyjazd szkoleniowo wypoczynkowy do Zakopanego. Trzydniowy wyjazd dał możliwość pogłębiania wiedzy ratowniczej i aktywnego wypoczynku. Pogoda dopisała i wszyscy nabrali sił do pracy, na nowy rok szkolny i akademicki.

Wyjazd rozpoczęliśmy od wizyty w siedzibie Tatrzańskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego, gdzie koledzy ratownicy opowiedzieli na czym polega ich praca oraz pokazali sprzęt, który używają do różnego typu górskich akcji ratowniczych. Na koniec wizyty udzielili nam informacji o aktualnych warunkach panujących w górach oraz jak bezpiecznie poruszać się po tatrzańskich szczytach. Po odwiedzinach w TOPRze postanowiliśmy sprawdzić swoją kondycję zdobywając Nosal, jeden z mniejszych ale wymagających tatrzańskich szczytów. Wysiłek nie poszedł na marne, nagrodą był wspaniały widok na piękną panoramę Tatr i Zakopane.

Kolejny dzień rozpoczęliśmy już o 6 rano. Pierwszym etapem było niezbyt wymagające, ale długie podejście nad Morskie Oko. Po dotarciu nad jezioro i krótkim odpoczynku wyruszyliśmy nad położony wyżej Czarny Staw. Tam poćwiczyliśmy poruszanie się w trudnym terenie, ponieważ w tych partiach gór spadł już śnieg i było dość ślisko. Ze względu na trudne warunki udało się nam dojść jedynie do połowy drogi na Rysy i musieliśmy zawrócić. W czasie wędrówki podzieliliśmy się na dwie grupy, dzięki czemu mogliśmy poćwiczyć używanie łączności bezprzewodowej i obsługę odbiornika GPS. Wyprawa sprawiła, że nie tylko poprawiliśmy naszą kondycję, ale także rozwinęliśmy umiejętności pomagania sobie nawzajem w trudnych warunkach. W przyszłości na pewno przyda nam się to, gdy będziemy ratowali czyjeś życie lub zdrowie.

Ostatni dzień również nie był zmarnowany. Około godziny 7.30 wyruszyliśmy na Giewont. Pomimo dość dużej ilości śniegu udało nam się zdobyć szczyt góry. Wspaniałe widoki i bardzo dobre tępo sprawiły, iż postanowiliśmy zdobyć kolejną nie byle jaką górę, bo dwutysięcznik – Kopę Kondracką. Zejście z niej było ciekawym przeżyciem, ponieważ śnieg miejscami sięgał powyżej kolan. Bardzo nam się to jednak przydało, gdyż w zimie niejednokrotnie trzeba bardzo się namęczyć, by dotrzeć do poszkodowanego.

Pomimo napiętego harmonogramy udało nam się oderwać od codzienności, zintegrować się i odpocząć w gronie przyjaciół z Grupy. Takie wyjazdy pokazują nam, że „chcieć to móc”. Należy łączyć swoje pasje z ludźmi, z którymi łączy nas coś więcej niż tylko wspólne zainteresowania.

Tekst: Emilia Wilgucka